Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

dear Ndugu...



ο Warren Schmidt βγαίνει στην σύνταξη στα 66 του χρόνια (και ο Nicholson ερμηνεύει έναν ρόλο τελείως διαφορετικό απ' ότι τον έχετε συνηθίσει, σχεδόν αυτοσαρκάζεται ερμηνεύοντας έναν ήρεμο 66χρονο συνταξιούχο) μετά από αρκετές δεκαετίες εργασίας σε ασφαλιστική εταιρεία, όπου δουλειά του ήταν να υπολογίζει κατά προσέγγιση σύμφωνα με τα προσωπικά στοιχεία του καθενός τα έτη ζωής που του απέμεναν. παραδίδοντας το πόστο του σε έναν φιλόδοξο πτυχιούχο νεαρό, αδαή στα δικά του μάτια, και παρευρισκόμενος αργότερα στο πάρτυ της συνταξιοδοτησής του, γυρνάει σπίτι του και αυτόματα ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του το κουβάρι της... ανούσιας ζωής του. στην προσπαθειά του μάλιστα να σώσει την κόρη του από το να παντρευτεί κάποιον που δεν εγκρίνει συνειδητοποιεί πως τελικά δεν μπορεί να σώσει ούτε καν τη δική του από... την εσωτερική μοναξιά. μοναδικός "ακροατής" των προβλημάτων του, είναι ένα παιδάκι από την Τανζανία στο οποίο και στέλνει συχνά γράμματα...
σαρκασμός!!! η διαδραματιζόμενη ιστορία είναι τόσο πικρή, τόσο αληθινή αλλά και τόσο συγκινητική που μόνο με μέσο τον σαρκασμό θα μπορούσε να αποδοθεί τόσο σωστά. για τους σχετικούς, πολύ καλύτερο από το Αmerican Beaty, που θίγει τα ίδια θέματα, την σύγχρονη αμερικάνικη και όχι μόνο κοινωνία. ο Alexander Payne, ασχολείται με την μοναξιά, την καθημερινότητα, την έλλειψη ουσιώδους δραστηριότητας των ανθρώπων σήμερα αλλά και της απελπιστικής κατάληξης που μπορεί αυτοί να έχουν. σημαντικό ατού του σεναρίου η διπλή έμπνευση της αλληλογραφίας του Schmidt με το 6χρονο παιδάκι από την Τανζανία και ταυτόχρονα η αφήγηση των γραμμάτων του σε αυτό. η σχεδόν μόνιμη συννεφιά μοιάζει να βγαίνει από την ψυχή του Schmidt και η κάμερα του Payne είναι αμείλικτη μπροστά στην συναισθηματική κρίση του πρωταγωνιστή του αλλά και του κάθε χαρακτήρα. οι υπόλοιποι χαρακτήρες, λοιπόν, χτίζουν τον κόσμο που γκρεμίζεται γύρω από τον Schmidt με απαράμιλλη αληθοφάνεια. κανείς τους δεν έχει τη βαρύτητα που έχει ο Νicholson, αλλά όλοι τους βάζουν το πετραδάκι τους στο να προκαλέσουν στο κοινό συμπάθεια και κατανόηση. και η Kathy Bates στον ρόλο της "συμπεθέρας" είναι εκπληκτική, κάνοντας έναν δύσκολο ρόλο να φαίνεται παιχνίδι...
μαύρη κωμωδία, πολύ γέλιο και πολύ συγκίνηση, συνδυασμός που με μάγεψε και θα σας μαγέψει.
δείτε την...

Ανεπρόκοπος

1 σχόλιο: