ναι, μου άνοιξε τρύπα στο στομάχι. αλλά για κάποιον περίεργο λόγο είδα και το remake (για το οποίο θα σας μιλήσω σήμερα). οκ, το να κάνεις remake στα αγγλικά μια δικιά σου ταινία 11 χρόνια αργότερα, από τη στιγμή που είσαι από τους κορυφαίους στην ευρώπη, μου φαίνεται άπληστο, όπως και το να κοτσάρεις ένα US δίπλα στον τίτλο (αν και γέλασα πολύ μ' αυτό). απλώς αρκούμαι στη δικαιολογία του Haneke: "πρόσφατα ένας φίλος είδε την ταινία "funny games" και μου είπε "είναι η ώρα της". συμφώνησα αμέσως. όταν έκανα την πρώτη ταινία στα τέλη της δεκαετίας του 90, πρόθεσή μου ήταν να απευθυνθώ σε αμερικάνικο κοινό. το "funny games" ήταν μια αντίδραση σε αυτό που εγώ ονομάζω Αμερικάνικο Σινεμά, που είναι γεμάτο βία και αφέλεια, που εμπαίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.
προσπαθώ να βρω τρόπους να δείξω τη βία ακριβώς όπως είναι: δύσπεπτη. θέλω να δείξω την πραγματική βία, που εμπεριέχει πόνο. να δείξω τον άνθρωπο, που πληγώνεται". ναι ξέρω, μας το έδειξε και ο kubrick - που ήταν ιδιοφυία - στο "κουρδιστό πορτοκάλι" (που προσωπικά με και το κούρασε αρκετά), αλλά για μένα, άλλο kubrick κι άλλο haneke...
στα της ταινίας τώρα... ο φίλος μου ο αλέκος εξακολουθεί να μην το βλέπει παρόλο που του έχω μιλήσει για αυτό και προτιμάει να βλέπει γαλλικά θρίλερ (που του προτείνω και μετά θέλει να του ζητάω δημόσια συγγνώμη απο 'δω). ο Haneke δεν κάνει καμία δημιουργική χάρη στους αμερικανούς και κάνει ένα πιστό αντίγραφο του "funny games". λέγοντας "δεν κάνει χάρη" εννοώ πως διατηρεί το σινεφιλικό του ύφος, πολύ μακριά από την εμπορική λογική των ΗΠΑ, και δεν ανανεώνει τη δημιουργία του, κάνοντας κάτι που ίσως να ήταν και καλύτερο από το πρώτο (μπέσα, δεν είναι). απλώς σε κάνει συμμέτοχο - χωρίς να το θέλεις, πίστεψε με - σε ένα πρωτοφανούς αγριότητας παιχνίδι. μια επιφανής οικογένεια βρίσκεται όμηρος και πλήττεται από τα ίδια της τα όπλα. η τυπική ευγένεια κι ένα μπαστούνι του γκολφ αρκούν για να στήσουν ένα αρρωστημένο παιχνίδι τρόμου που δείχνει μαρτυρικά άνισο, πρωτίστως για τις αντοχές του ίδιου του θεατή. η ελπίδα για ευτυχή κατάληξη της ιστορίας φαντάζει - χάρη στη μαεστρία του σκηνοθέτη - απίθανη. το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού δε σταματά λεπτό και η επίθεση στο συναίσθημα, τους φόβους και τη λογική είναι οδυνηρή κι αναπόφευκτη. αψεγάδιαστο σενάριο, σε συνάρτηση με παγερό και κοφτό μοντάζ γεμάτο ειρωνικές αντιθέσεις, είναι αδύνατο να μη σε βυθίσει στον κόσμο της τρομακτικότερης κι αληθοφανέστατης ιστορίας που είδες ποτέ και να σε κάνει να σταματήσεις να με διαβάζεις, ίσως και να με "μισήσεις"....
παραδέξου το όμως, σ' άρεσε η ταινία...
αυτά από μένα για την ώρα
πάω να μαγειρέψω τίποτα, θα προτείνω ενναλακτική ταινία λίγο αργότερα
Ανεπρόκοπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου