house of sand and fog

αύριο έχει το νησί... ουάου... θα έχει και τον αιμίλιο χειλάκη... ξανά ουάου... θα πέσει πολύ κλάμα... άντε πάλι ουάου... μεγάλο δράμα, τα έχουμε ξαναπεί αυτά.
σας αρέσουν τα δράματα; ναι; είμαι ο άνθρωπος σας. δεν σας αρέσουν τα ρουμάνικα, τα ούγγρικα, τα ρώσικα, τα τσέχικα, τα σουηδικά κλπ; εξακολουθώ να είμαι ο άνθρωπος σας...
House of sand and fog, από τον Vadim Perelman, με τους Ben Kingsley (ναι, αυτόν που πήρε oscar για το Gandhi - δείτε το - και έπαιζε στο Lucky number slevin) και την Jennifer Connely (ναι αυτή από το Requiem for a dream, το Pollock,  το A beutiful mind κλπ).
"οι αμερικάνοι δεν αξίζουν αυτά που έχουν. είναι σαν μικρά παιδιά που διαρκώς αναζητούν την επόμενη πηγή διασκέδασης", λέει ο ιρανικής καταγωγής Behrani στο γιο του, όταν εκείνος δηλώνει ότι λυπάται την πρώην ιδιοκτήτρια του σπιτιού που πρόσφατα αγόρασαν. το τελευταίο, είναι το μήλο της έριδος μεταξύ της Kathy, μιας νεαρής γυναίκας σε στάδιο απεξάρτησης, η οποία έχασε από γραφειοκρατικό λάθος το σπίτι που έμενε από μικρή και του Behrani, πρώην μέλους του στρατού στο Ιράν, μετανάστη στην Αμερική, ο οποίος βλέπει το σπίτι ως τη μοναδική ευκαιρία για να εξασφαλίσει τη μόρφωση του γιου του. οι κύριοι χαρακτήρες του house of sand and fog μοιάζουν να είναι "χαμένοι". το σπίτι στην περίπτωσή τους λειτουργεί -πέρα από μια απλή κατοικία- περισσότερο ως μέσο για την επανεύρεση της ταυτότητάς τους, τη δημιουργία του αισθήματος ότι ανήκουν κάπου. είναι καθημερινοί χαρακτήρες και ανθρώπινοι, οι οποίοι έχουν βέβαια ελαττώματα, αλλά δεν είναι κατά βάση κακοί. όλοι οι ήρωες κερδίζουν τη συμπάθεια και οι πράξεις τους είναι κατανοητές και ως κάποιο βαθμό δικαιολογημένες. ωστόσο, ό,τι ξεκινάει ως μια απλή διαφορά για ένα σπίτι, εξελίσσεται σε διαμάχη με φυλετικές προεκτάσεις και κλιμακώνεται σε τέτοιο σημείο, ώστε να φτάνει εκτός ελέγχου. η ειρωνεία είναι ότι μια άλλη πράξη, μια άλλη επιλογή θα μπορούσε να οδηγήσει τα πράγματα προς διαφορετική κατεύθυνση. από τη στιγμή όμως που όλα τα κομμάτια του δράματος έχουν τοποθετηθεί τίποτα δε μπορεί να αλλάξει την (ίσως) προκαθορισμένη πορεία προς ένα τέλος που ενώ γνωρίζεις ότι είναι θα συμβεί, ελπίζεις ότι τελικά θα αποφευχθεί. η σκοτεινή φωτογραφία και η αξιοποίηση των καιρικών φαινομένων δημιουργεί μια ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, καθώς σταδιακά η ένταση κορυφώνεται περισσότερο χάρη στις εντυπωσιακές ερμηνείες των πρωταγωνιστών - ιδίως ο Kingsley λίγο πριν από το τέλος είναι δύσκολο να αφήσει κάποιον ασυγκίνητο -. από την άλλη η Conelly με τα ψυχρά μπλε μάτια της ισορροπεί ανάμεσα στην απόγνωση και στην πληγωμένη αποφασιστικότητα. συγκλονιστική ταινία στο ντεμπούτο του Vadim Perelman, o οποίος έχει εξαφανιστεί από τότε μιας και από κει και ύστερα έκανε μόνο το life before her eyes (δεν είναι καλό, μην το δείτε ούτε για πλάκα)

αυτά από μένα για σήμερα

Ανεπρόκοπος