amores perros ή αλλιώς σκυλίσιες αγάπες, στα ελληνικά... το πρώτο - και καλύτερο - μέρος της "τριλογίας του θανάτου" (τα άλλα δύο είναι το 21 grams και το babel) του alejandro gonzalez inarritu.
δεν θα το πω "σπονδυλωτό", απλά ιστορίες που μπλέκονται μεταξύ τους, ακριβώς όπως οι ζωές των ανθρώπων, ούτε "αλληλεπίδραση" θα το πω, άλλωστε μόνοι δεν ζούμε και κάποια στιγμή γινόμαστε μπάλα στα πόδια των άλλων ή εκείνοι στα δικά μας. σκληρή -οπτικά, τουλάχιστον- ταινία στους δρόμους μιας έτσι κι αλλιώς σκληρής πόλης, της Μέξικο Σίτυ. ένα σμπαραλιασμένο αυτοκίνητο στην εναρκτήρια σκηνή μας προειδοποιεί πως ακόμη κι αν δεθούμε γερά στον καναπέ ή στην πολυθρόνα, δεν πρόκειται να βγούμε αλώβητοι,όπως ακριβώς και γίνεται δυόμισι ώρες αργότερα. ο inarritu αγαπάει τους ανθρώπους στις ταινίες του -όσο σκουπίδια κι αν τους δείχνει- και γι αυτό δεν τους χαρίζεται, ούτε χαϊδεύει αυτιά. "είσαι εφήμερος, σε μισή ώρα μπορεί να μην υπάρχεις καν" σου φωνάζει απ’την αρχή ως το τέλος, χωρίς να έχει σημασία ποιος είσαι και που ζεις. προδοσία, άγχη, τιμωρία, ελπίδα, εγωισμοί, πόνος, θάνατος και κοινός παρονομαστής -μαντέψτε- ο έρωτας, πες τον αγάπη, πες τον πάθος, δεν αλλάζει κάτι. γιατί κατά πως λέει ο σκηνοθέτης (που ξέρει καλύτερα κι από μένα κι από σένα) "Love is a bitch".
με απλά λόγια, είναι από τις ταινίες που όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους, το βλέμμα σου χάνεται στο μαύρο της οθόνης και συνειδητοποιείς ότι ήρθε η ώρα να κλείσεις το DVD όταν ξαναγυρίσει μόνο του στο μενού και δεν το καταφέρνουν πολλές ταινίες αυτό το φαινομενικά ανούσιο effect
Ανεπρόκοπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου