πέρα για πέρα αληθινή ιστορία. ξεκινά σε ένα μπαρ όπου δυο φίλοι συζητούν, με τον ένα να εξηγεί στον άλλο πως βλέπει έναν εφιάλτη, με 26 σκυλιά να περιμένουν να γίνει το γεύμα τους. με αφορμή το όνειρο αυτό και με την συζήτησή τους, ο ένας εκ των δύο φίλων, που είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης, Ari Folman, θα προσπαθήσει να ξετυλίξει το νήμα ενός κουβαριού, να ανακαλύψει σημεία της μνήμης του, που για κάποιο περίεργο λόγο, έχουν σβηστεί. της μνήμης του, πάνω σε ό,τι αφορά στα γεγονότα του πολέμου στο Λίβανο, εικοσικάτι χρόνια πριν, όπου ως στρατιώτης της χώρας του, του Ισραήλ, συμμετείχε στις καταστροφές και τη φρίκη... η μόνη του λύση για να αντιμετωπίσει την κατάσταση που του κόστισε αυτό του το κενό μνήμης είναι να αναζητήσει την αλήθεια, να γυρίσει πίσω στο χρόνο, να σκαλίσει τις αναμνήσεις του, να αγγίξει το σημείο αυτό που σαν "διακόπτης" οριοθέτησε αυτό το κενό και έσβησε τις εικόνες.
ξεκινώντας να συνθέτει τα κομμάτια ενός παζλ, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και όσους μπορούσε να θυμηθεί, ταξιδεύει σε διάφορες περιοχές, προσπαθώντας να βρει ένα σημείο, μια ένδειξη, που να του φανερώσει ποιος ήταν ο ρόλος του και τι έκανε ο ίδιος κατά τη διάρκεια του πολέμου εκείνου. στην αναζήτηση αυτήν, μέσα σε συνειρμικές εικόνες και γεγονότα, με αφηγήσεις υπό τη μορφή συνεντεύξεων από διάφορους ανθρώπους που είχαν πολεμήσει τότε, ταξιδεύουμε μαζί με τον Folman σε μια οπτική σκοπιά πρώτου προσώπου, γίνεστε οι ίδιοι πρωταγωνιστές -ή αυτόπτεις μάρτυρες αν θέλετε- των όσων συνέβησαν.
από τα χαρακώματα και τις αποβάσεις των ισραηλινών στρατευμάτων στο Λίβανο, και τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα, η ταινία μας τοποθετεί με συγκλονιστικό τρόπο μες στην καρδιά των γεγονότων. αισθήματα αγωνίας, αποτροπιασμού, έκπληξης και έντασης μοιάζουν να γεμίζουν ρίγος τους θεατές. δεν θα παραλείψω να αναφέρω πως σε πολλά σημεία ένιωσα να μην μπορεί να βγει η φωνή μου καθώς παρακολουθούσα με κομμένη ανάσα την όλη πλοκή, σαν μια αόρατη δύναμη να με κρατούσε εκεί, ακίνητο, αποσβολωμένο και αμίλητο.
η ταινία αυτή είναι ένα μοναδικό αριστούργημα κινουμένων σχεδίων, ένα μίγμα ποικίλων τεχνικών παραδοσιακού animation, ανάμεσα σε αυτές την πολύ ενδιαφέρουσα τεχνική του rotoscoping, 3d γραφικών και αληθινών βίντεο ντοκουμέντων, ένα πάντρεμα ρεαλισμού με στιλιζαρισμένο ύφος καρτούν. σου δίνει μια ιδιαίτερη αίσθηση, σε αγγίζει μα δεν σε τραυματίζει, σε σοκάρει μα όχι σε σημείο να καταντήσει αποκρουστικό. σε τοποθετεί συνάμα, τόσο βαθιά μέσα στα ίδια τα γεγονότα ή την ψυχική κατάσταση του ίδιου του αφηγητή-σκηνοθέτη που νιώθεις να ταυτίζεσαι -προσωρινά- με τον ίδιο, τόσο όσο καμιά άλλη ταινία ή ντοκιμαντέρ δεν θα μπορούσε να κάνει, όσες εικόνες ή βίντεο μπορεί κάποιος να έχει καταγράψει.ένα πολύ περίεργο αίσθημα σου δημιουργείται... διστάζεις να πεις πολλά και μόλις τελειώνει το έργο, σκέφτεσε και σκέφτεσε αρκετά. η πλοκή δεν ακολουθούσε μια συγκεκριμένη και τυπική δομή, αλλά η αλληλουχία των σκηνών έρρεε με συνειρμούς, με αναμνήσεις και εικόνες που ήταν σαν να βλέπεις κάποιο όνειρο.
το τελευταίο "κομμάτι" στο κλείσιμο της ταινίας είναι πραγματικά συγκλονιστικό. και ίσως αν ξεχάσουμε λίγο την καθημερινότητά μας και "ταξιδέψουμε" μέσα από τα μάτια και τη συνείδηση του Folman, θα νιώσουμε πόσο σκληρή είναι η ανθρώπινη φύση μας, πόσο αποτρόπαιο πράγμα είναι ο πόλεμος, ο κάθε πόλεμος μες στην καθημερινότητά μας, μια πράξη που εμείς οι ίδιοι την δημιουργούμε κι εμείς οι ίδιοι την εισπράττουμε. μια ωδή στη ζωή και την ειρήνη, που μπορεί να γίνει τόσο εύθραυστη από τη μια στιγμή στην άλλη...σοβαρά, είναι animation, αλλά είναι ειρωνικό το γεγονός ότι δεν μπορώ να φανταστώ πιο αληθοφανή και σοκαριστικό τρόπο να μεταφέρεις συναισθήματα από τον πόλεμο. καθηλωτικό, με πλάνα, μουσική του Max Richter (από τα αγαπημένα μου soundtrack) και σκηνοθεσία που είναι απερίγραπτα ταιριαστά στα συναισθήματα που θέλει να "επιβάλλει". επίσης, ο τίτλος του που παραπέμπει σε συγκεκριμένη σκηνή, απλά είναι η σαντιγύ πάνω στο κερασάκι της τούρτας, μαζί με δεκάδες άλλες στιγμές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη σου, πολύ καιρό αφού παρακολουθήσεις το φιλμ. απλά πάει ένα βήμα παραπέρα το animation και αποδεικνύει ότι αυτή η τεχνική δεν αφορά μόνο τα παιδιά και τη Disney, όπως είχε κάνει την προηγούμενη χρονιά, το επίσης αριστουργηματικό, γαλλόφωνο Persepolis.
αυτά από μένα για την ώρα
Ανεπρόκοπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου