χαρακτηρίστικε προφήτης ο συμπατριώτης και όχι άδικα. the shape of things to come, τα ζούμε και θα τα ζήσουμε στο πετσί μας όλα. προφήτης στον τόπο του, έξω απ’ τον τόπο του, μακριά απ’ τον τόπο του, τι σημασία έχει; το πρόβλημα ίδιο, παντού. χάνεις δουλειά, χάνεις αξιοπρέπεια, ψάχνεις δουλειά, ψάχνεις ζωή, είτε στη Γαλλία, είτε στην Κίνα, είτε στο Μπαγκλαντές, είτε στη Θεσσαλονίκη, τα ίδια σκατά παντού. θα ζητούσα συγγνώμη για τη γλώσσα αλλά δεν. από τι στιγμή που όσοι μας πέταξαν μέσα στο πηγάδι του "need job" δεν κοκκινίζουν και δεν κρύβονται, δεν θα ντραπώ εγώ. το μόνο που με προβληματίζει είναι ότι πάντα το τσεκούρι προσγειώνεται σε λάθος λαιμό αφού οι ένοχοι κρύβονται καλά πίσω από σκληρά κολάρα που τους προστατεύουν από την απελπισμένη οργή του κάθε Bruno Davert. αυτή είναι -άποψή μου- μακράν η πολιτικότερη ταινία του Γαβρά, τον οποίο και θα παρακαλούσα - αν με διαβάζει, που δεν, αλλά λέμε τώρα - να μου εξηγήσει την τελευταία σεκανς του φιλμ γιατί ακόμη προσπαθώ να καταλάβω ο άτεχνος αν ο θύτης είναι έτοιμος να γίνει θύμα του τσεκουριού κάποιου άλλου. όταν ο ανταγωνισμός φτάνει στα άκρα, δεν σκοτώνεις τον άλλο με ένα πολυσέλιδο και μουράτο βιογραφικό. ένα τσεκούρι την κάνει μια χαρά τη δουλειά σου, αρκεί να βρεις χαρτοφύλακα να το χωρέσεις. αλλιώς, ακόμη κι ένα 45αρι είναι καλή συστατική επιστολή για να πάρεις τη δουλειά.
φτάνουν τα υποκειμενικά μου, ας γυρίσουμε στα της ταινίας. ο Bruno (José Garcia), οικογενειάρχης, στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής εταιρίας μαθαίνει ότι χάνει τη δουλειά του ύστερα από 15 χρόνια εργασίας, λόγω περικοπών και προκειμένου η εταιρία να αλλάξει έδρα. προσπαθεί να βρει εργασία, αλλά περνάει ο καιρός χωρίς αποτέλεσμα. έπειτα από δύο χρόνια άκαρπων προσπαθειών καταστρώνει το τέλειο σχέδιο: να εξοντώσει όσους έχουν τα καταλληλότερα προσόντα για να πάρουν τη θέση που του αξίζει.
το "τσεκούρι", αποτελεί διασκευή του ομότιτλου βιβλίου του Donald Westlake. σκηνοθετικά, ο Γαβράς κατορθώνει να ασκήσει σοβαρή κριτική στο εργασιακό καθεστώς που επικρατεί στην Ευρώπη με έναν ασυνήθιστο τρόπο. ειδικότερα, η ταινία διαθέτει μπόλικο μαύρο χιούμορ και αποτελεί παράλληλα ένα θρίλερ στη χιτσκοκική παράδοσή του. οι ρυθμοί είναι γρήγοροι, το μοντάζ κοφτό και εσύ θα αγωνιάς συνεχώς για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. το γεγονός αυτό είναι θετική έκπληξη, μιας και ένα τόσο λεπτό θέμα θα ήταν αναμενόμενο να το δούμε μέσα από μια δραματική ταινία με κίνδυνο να υπάρξουν μελοδραματισμοί. κάτι τέτοιο όμως δε συμβαίνει και η προσέγγιση του θέματος μέσω της σάτιρας γαρνιρισμένης με μαύρο χιούμορ κρίνεται επιτυχημένη.
ως προς το σενάριο, το έργο είναι ιδιαίτερα επίκαιρο (το είπαμε), καθώς αναφέρεται στη γενικότερη τάση των πολυεθνικών και όχι μόνο εταιριών να αλλάζουν έδρα με σκοπό τη μείωση του κόστους. το φαινόμενο αυτό είναι γενικό και απειλεί διάφορες κατηγορίες επαγγελμάτων, όπως ανακαλύπτει ο πρωταγωνιστής στη συνέχεια. οι προσπάθειες του Bruno Davert να εξοντώσει τους ανταγωνιστές του περιγράφονται κυρίως με χιούμορ, πίσω όμως απ’ όλα αυτά κρύβεται μια πικρία για την όλη κατάσταση στην αγορά εργασίας. επιπλέον, παρακολουθούμε τις συνέπειες της ανεργίας σε ένα μέσο άνθρωπο, ο οποίος οδηγείται σε αποξένωση από το οικογενειακό του περιβάλλον.
ο José Garcia δίνει μια θαυμάσια ερμηνεία, καθώς στο πρόσωπό του καθρεφτίζεται η απόγνωση και η γενικότερη διάθεση του χαρακτήρα που υποδύεται. παράλληλα, οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν υστερούν, καθώς δίνουν και αυτοί αρκετά αξιόλογες ερμηνείες.
συνολικά πρόκειται για ένα έργο το οποίο αφορά όλους, μιας και το θέμα του είναι ιδιαίτερα επίκαιρο. ανεξαρτήτως προτιμήσεων αξίζει να το δείτε γιατί συνδυάζει πετυχημένα την κοινωνική κριτική, τη μαύρη κωμωδία και το αστυνομικό θρίλερ.
αυτά από μένα για την ώρα
Ανεπρόκοπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου