it's not about the money, it's about the money

ξαναβλέποντας το Glengarry Glen Ross πρόσφατα, κόντεψα να σκάσω όταν είδα το όνομα του σκηνοθέτη και δεν μπορούσα να θυμηθώ από πού τον ήξερα. αρνούμενος πεισματικά να ανοίξω το wikipedia, στο τέλος θυμήθηκα...
Confidence κυρίες και κύριοι...
πρώτα απ' όλα, ταινία με Dustin Hoffman, Andy Garcia και Rachel Weisz δεν μπορεί να είναι κακή. πρωταγωνιστής μοστράρει κάποιος Edward Burns, που μπορεί να έχει το φυζίκ του σκληρού γκόμενου, το ταλέντο(;) και να φοράει ωραία άσπρα κολλαριστά πουκάμισα, αλλά η καρτουνίστικη φωνή του ακυρώνει το πακέτο. κακία - ξεκακία, το σωστό και το δίκαιο να λέγονται.
ταινία της ταραντινικής σχολής, η οποία μπορεί να μην διαθέτει ούτε τη στυλιζαρισμένη βία ούτε τους cool διαλόγους των ταινιών του Tarantino, αλλά σίγουρα παρακολουθείται με ενδιαφέρον.
εισαγωγή βγαλμένη από το Reservoir Dogs. L.A. συμμοριούλες, εκκεντρικός αρχιμαφιόζος ιδιοκτήτης σινιέ κωλάδικου, διεφθαρμένοι μπάτσοι, πεινασμένοι για σεξ τραπεζίτες, offshore εταιρίες - αν αφαιρέσεις το L.A. πράγματα που ζούμε κι εδώ δηλαδή μα άλλο να στα δείχνουν σπιντάτα στο γυαλί κι άλλο να τα υπαινίσσονται οι Τράγκες και οι Πρετεντέρηδες -, it's not about the money, it's about the money.
μεγαλύτερο πλεονέκτημα της ταινίας; οι ερμηνείες. ο Hoffman με την τσίχλα του είναι ωραιότατος κακός (πιο κακός απ’ τον Captain Hook), οι υπόλοιποι ηθοποιοί αποδίδουν τους ρόλους τους με μεγάλη φυσικότητα, αλλά ο Γκαρσία κλέβει ξανά την παράσταση, αν εξαιρέσει κανείς το κόκκινο μαλλί και το στόμα της Weisz, ο θεός να μας φυλάει από τέτοια Κόλαση. το σενάριο είναι καλογραμμένο, περιέχοντας αρκετές έξυπνες ατάκες, χωρίς ωστόσο να αποφεύγει τις "γνωστές" ανατροπές που συναντάμε συχνά στο είδος. αν προσθέσει κανείς και την άνεση με την οποία ο Foley κατορθώνει να δημιουργεί ένα νεονουάρ κλίμα μυστηρίου, το Confidence αποτελεί μια πολύ καλή φιλμική πρόταση για σας.

αυτά από μένα

Ανεπρόκοπος