αρχικά, το Leon, φαίνεται να είναι από τις τυπικές ταινίες ανθρωποκυνηγητού με ισχυρές δόσεις μαφιόζικων χτυπημάτων και ψυχρών εκτελεστών, σε καμία όμως περίπτωση η εξέλιξη καθώς και η κατάληξη της, είναι κάτι το συνηθισμένο. μια ταινία που πίσω από την κλασική και αναμενόμενη δράση της, κρύβει μια απίστευτα συγκινητική ιστορία.
ο πρωταγονιστής, ο Leon (Jean Reno), είναι επαγγελματίας δολοφόνος, που συνεργάζεται με το οργανωμένο έγκλημα. είναι κλασσικά μοναχικός τύπος που ζει μόνο για τη δουλεία του χωρίς να έχει κοινωνικές και πόσο μάλλον φιλικές σχέσεις και παρόλα αυτά δείχνει να είναι απόλυτα ικανοποιημένος και ευτυχισμένος με τη ζωή του. συγκατοικεί στο ίδιο κτήριο, αλλά και μοιράζεται τμήμα του ορόφου, με μια οικογένεια προβληματική από πολλές απόψεις. ο πατέρας, ασχολείται με εμπόριο ναρκωτικών, κάτι που οδηγεί στην δολοφονία του, καθώς και των υπολοίπων μελών της οικογένειας του, πλην του μεσαίου κοριτσιού, της Mathilda (Natalie Portman). οι εκτελεστές της οικογένειας δεν είναι μέλη του υποκόσμου της Νέας Υόρκης, αλλά μια ομάδα αστυνομικών, της δίωξης ναρκωτικών με αρχηγό τον Norman Stansfield (Gary Oldman). η Mathilda βρίσκει καταφύγιο στον περίεργο και παράξενο γείτονα της. η εκδίκηση που θα ζητήσει είναι φυσικό επακόλουθο, η σχέση όμως που θα αναπτυχθεί μεταξύ αυτής και του μυστηριώδους γείτονά της, είναι κάτι το αναπάντεχο.
μπορεί η ταινία αυτή να συγκεντρώνεται γύρω από τους λιγότερο φημισμένους και όμορφους δρόμους της πόλης, όμως το φως που λούζει τα πλάνα και η γωνία από την οποία αφηγείται η ιστορία, δίνουν μια άλλη οπτική ματιά στην υφιστάμενη κατάσταση. η ματιά αυτή του σκηνοθέτη και σεναριογράφου της ταινίας, Luc Besson, καταφέρνει και προσεγγίζει την αθλιότητα της πρωτότυπης (το 1994 γυρίστηκε η ταινία) και συγκινιτικής ιστορίας καθώς και του κόσμου στον οποίο κινούνται και γενικότερα υπάρχουν οι ήρωες της ταινίας.
η φαινομενικά καθώς και κυριολεκτικά μικρή Natalie Portman (του 1994 είναι η ταινία, το ξαναλέω) με την ώριμη όμως και αρκετά δυνατή ερμηνεία της, μαζί με τον αινιγματικό Jean Reno (που τους "έχει" εύκολα τέτοιους ρόλους - δείτε το big blue, 1988, του ίδιου σκηνοθέτη-) στηρίζουν απόλυτα την ταινία. ο ρόλος, όμως, του ποιο κακού από τους κακούς, δεν θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα από τον Gary Oldman που με αυτό το ψυχρό βλέμμα και την όψη του αψεγάδιαστου αστυνομικού οργάνου, με τις παράλληλες εκρήξεις οργής δίνουν ζωή σε έναν ακόμη προβληματικό χαρακτήρα που τόσο καλά ξέρει να υποδύεται (όπως στον ρόλο του Ivan Korshunov, στο Air Force One ή στον ρόλο του Jean Baptiste Emanuel Zorg, στο Fifth Element) .
πίσω στα της ταινίας. σε όλη της τη διάρκεια είναι αρκετά δυνατή, πλαισιωμένη από τη μουσική του Eric Serra, το φινάλε είναι όμως, καθώς ακούγεται το "shape of my heart" του sting,αφήνει μια θλιμμένη και γλυκιά μαζί αίσθηση και δε νομίζω να μπορούσε να εκφραστεί με καλύτερο τρόπο.
ΥΓ. αφιερωμένο στον παλιό γνώριμο, φίλο, πρώην συμμαθητή και συνοδοιπόρο αναγνώστη Auron
περιττό να γράψω "δείτε την ταινία", αυτά από μένα για την ώρα
Ανεπρόκοπος
merci beaucoup!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε όλα μέσα είσαι κουφάλα!
ένα addition αν μου επιτρέπεται,το κανονικό uncut version όχι το eunxouxismeno το αμερικανικο για όσους ανεκδιήγητους δεν το έχουν δει ακόμα.
Έχω να σου στείλω μερικές παραγγελιες ακόμα,γράφε,γράφε!