πρόκειται για την πραγματική ιστορία του Salomon Sorrowitsch, έμπειρου παραχαράκτη και λάτρη της μποέμικης ζωής. όταν συλλαμβάνεται από τους ναζί το 1936, μεταφέρεται στο Mauthausen, όπου καταφέρνει να επιβιώσει χάρη στο καλλιτεχνικό του ταλέντο. το ίδιο αυτό ταλέντο θα του "εξασφαλίσει" τη μετάθεση σε ένα άλλο στρατόπεδο συγκέντρωσης, το Sachsenhausen, όπου έχει στηθεί μια καλά οργανωμένη επιχείρηση παραχαράξεως νομισμάτων για την οικονομική ενίσχυση του πολέμου και των SS. τα τελευταία χρόνια του πολέμου, καθώς το Γ Ράιχ έβλεπε το τέλος να πλησιάζει, η Γερμανική ηγεσία αποφάσισε να κυκλοφορήσει πλαστά χρήματα στα νομίσματα των μεγάλων εχθρών της, ώστε να πλήξει την οικονομία τους, γεμίζοντας παράλληλα τα άδεια γερμανικά ταμεία. έτσι, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Sachsenhausen, δύο πτέρυγες απομονώθηκαν ολοκληρωτικά και μετατράπηκαν σε ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο παραχαράξεως.
βασισμένη στο βιβίο του Adolf Burger "The Devil's Workshop", η ταινία είναι καθηλωτική. καθηλωτική όπως και κάθε ταινία που σχετίζεται με τον Β' παγκόσμιο πόλεμο. ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Stefan Ruzowitzki καταφέρνει και κάνει τη διαφορά σε ένα φιλμ, που παρόμοια του έχουμε ξαναδεί. με μικρές και σπιντάτες σκηνές περνάει τα κατάλληλα μηνύματα, χωρίς να χρειαστεί να παραπέσει σε τεχνικές ευαισθητοποίησης αλλά ούτε και στην ωμή βία για να το σοκάρει. αληθοφανής αναπαράσταση μιας πραγματικής ιστορίας που σου κρατάει το ενδιαφέρον και σε "βγάζει" από τα ρούχα σου. ο ηθοποιός που ενσαρκώνει τον Burger δίνει ρέστα, ως ο ηθικός και με αρχές εβραίος που δεν "πουλιέται" στους ναζί, αλλά και ο πρωταγωνιστής σε πείθει για τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του. οι εικόνες, ο τρόπος κινηματογράφησης και γενικότερα η ατμόσφαιρα του φιλμ σε βάζει στην ιστορία, μια ιστορία που από μόνη της σε πικάρει. εξαίρετο σκηνοθετικά, το μεγαλύτερο ατού του είναι ότι δεν προσπαθεί να σε βάλει στο κλίμα με κόλπα και τραβηγμένες σκηνές με βιολιά να παίζουν στο background πένθιμα. ο Ruzowitzki δεν αντιγράφει κανέναν, αντιθέτως δίνει τη δική του πινελιά στο ευαίσθητο αυτό θέμα. η αρχική και η τελευταία σκηνή δένουν απόλυτα χωρίς να δείχνουν επιτηδευμένες, αλλά κατά τη γνώμη μου μια από τις πιο δυνατές σκηνές της ταινίας είναι λίγο πριν το τέλος και πιστεύω ότι θα την καταλάβετε.
"οι παραχαράκτες", εκτός από μαθήματα πλαστογραφίας, παραδίδουν και μαθήματα κινηματογράφου. με βαρύ θέμα αλλά δυνατό σενάριο, καλές ερμηνείες και αριστοτεχνική σκηνοθεσία, δεν προτείνεται απλώς ανεπιφύλακτα... δεν πρέπει να τη χάσετε...
Ανεπρόκοπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου