3 iron/ bin jip

θυμίζει το spring, summer, fall, winter... and spring, του ίδιου σκηνοθέτη, που μιας και το έφερε η κουβέντα, είναι εξαιρετικό, δείτε το.
περιορισμένοι διάλογοι, εκφραστικές, εκωφαντικές σιωπές, o Kim Ki Duk πίσω από τις κάμερες και τα πρόσωπα των ηθοποιών αναλαμβάνουν κυρίαρχο ρόλο. οι δύο πρωταγωνιστές δεν ανταλλάσσουν λόγια, παρά μόνο ματιές, κάτι που είναι αρκετό για να επικοινωνήσουν. ο Kim Ki Duk δίνει τον πρώτο λόγο στις ερμηνείες και σκηνοθετεί απλά, αλλά χωρίς να γίνεται κουραστικός καθώς οι εικόνες του είναι για μια ακόμη φορά μαγευτικές. οι λιγοστοί διάλογοι δε συνεπάγονται μια αργή σε ρυθμούς (αγγελοπουλική) ταινία, αντίθετα, χάρη στο ευέλικτο μοντάζ το έργο κυλάει χωρίς να κουράζει το θεατή. επιπλέον υπάρχει μια δόση χιούμορ η οποία το καθιστά πιο ανάλαφρο από τις προηγούμενες σκηνοθετικές δουλειές του και εν μέρει βοηθά και τη ροή του έργου. όσα όμως δεν λέγονται με λόγια, καταφέρνει να τα αποδώσει στο πανί με εντυπωσιακή δεξιοτεχνία υπογράφοντας μια από τις πιο ερωτικές και απλές ταινίες που έχω παρακολουθήσει εδώ και καιρό. αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς ότι η ταινία ολοκληρώθηκε μέσα σχεδόν σε ένα μήνα γυρισμάτων και μοντάζ.
ένας νεαρός άνδρας καταλύει σε ξένα σπίτια, όταν οι ιδιοκτήτες τους απουσιάζουν και ως αντάλλαγμα για τη στέγη που εν αγνοία τους του προσφέρουν, κάνει μικροδουλειές και επιδιορθώσεις, ενώ ποτέ δεν ξεχνάει να τραβάει και μια φωτογραφία του χώρου που τον φιλοξένησε για ένα βράδυ. για μια φορά όμως το σπίτι στο οποίο αποφασίζει να μείνει, δεν είναι άδειο. εκεί θα βρει τη Sun Ηwa, μια νεαρή γυναίκα την οποία κακομεταχειρίζεται ο σύζυγός της. δεν θα προσπαθήσει να τη σώσει, ούτε να τη βοηθήσει. θα της προσφέρει, αρχικά, την φιλία του απλόχερα και μαζί θα περιπλανηθούν από σπίτι σε σπίτι μέσα στην πόλη. έτσι ακριβώς η αρχετυπική δυάδα του πρωταγωνιστικού ζεύγους μπαίνει στα σπίτια ξένων ζευγαριών που βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια της σχέσης "των δύο φύλων": από την αρχική, στη χαρούμενη συμβίωση, στα πρόθυρα του χωρισμού μέχρι τη χηρεία (όπως φανερώνουν οι φωτογραφίες που αποκαλύπτουν λεπτομέρειες από τη ζωή των ανθρώπων που δε βρίσκονται εκεί). το τέλος μάλιστα του 3 iron περικλείει όλη την τρυφερότητα και ποιητική διάθεση με την οποία ξεχειλίζει η ταινία και προσθέτει μια νότα λυρισμού με την αμφιβολία που δημιουργεί για την πραγματική σχέση του ζευγαριού. με μία έξοχα ισορροπημένη αφήγηση, ο Kim Ki Duk καθιστά ξεκάθαρο ότι και η Sun Hwa αποτελεί την ενσάρκωση των ονείρων και των επιθυμιών του Tae Suk. αυτό το εκκεντρικό ζευγάρι αποτελεί το όχημα για να αποθεώσει ο σπουδαίος κορεάτης δημιουργός την ετερότητα ως πρωταρχικό στοιχείο του έρωτα, λίγο πριν εικονογραφήσει την εξουδετέρωσή της – τη λαχτάρα για την απόλυτη ένωση, εκείνη που σα σκιά ξεγλιστρά από τα κάγκελα της φυλακής και που ζωγραφίζεται στο μηδέν της ζυγαριάς. υπόκωφα βίαιη, βουβά κωμική, μα απόλυτα ρομαντική, αυτή η σπουδή πάνω στην παράλληλη πορεία και στα σημεία τομής ονείρου και πραγματικότητας, μιλάει ξεχωριστά στον κάθε ένα από μας, ακροβατώντας πάνω σε μια βαθιά συλλογική αλήθεια: είμαστε όλοι άδεια σπίτια, εγκαταλελειμμένα δωμάτια που περιμένουν να κατοικηθούν.
η σκηνοθεσία, τώρα, είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική, αλλά το σενάριο αποτελεί το δυνατό χαρτί της ταινίας. ειδικότερα, αναφέρεται στην αποξένωση, την απομόνωση και την έλλειψη επικοινωνίας που υπάρχει στις ανθρώπινες σχέσεις. ακόμη, η ανάγκη των ανθρώπων να ξεφύγουν από ορισμένες δύσκολες καταστάσεις γίνεται εμφανής. διακρίνουμε μια δόση αισιοδοξίας στη συγκεκριμένη ταινία, γεγονός που αποτελεί ευχάριστη έκπληξη καθώς οι προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη ήταν "κάπως" απαισιόδοξες. η υποβλητική φωτογραφία ξεχωρίζει από την πρώτη στιγμή και τονίζει τα όσα παρακολουθούμε στην οθόνη. ωστόσο και σε αυτό το έργο δε λείπουν ορισμένες βίαιες σκηνές που μπορεί να μην είναι τόσο σοκαριστικές όσο σε προηγούμενες δουλειές του, ωστόσο θα μπορούσε να τις αποφύγει, αν και δε νομίζω ότι θα μου είχε αρέσει τόσο χωρίς αυτές. η μουσική, τέλος, "δένει" με τα γεγονότα και τα κομμάτια που ακούγονται είναι μελωδίες απαλές και μένουν στη μνήμη του θεατή.

συνολικά πρόκειται για ένα έργο που απευθύνεται σε όσους ζητούν κάτι παραπάνω από μια απλή κινηματογραφική έξοδο και είναι αλήθεια πως η γλώσσα δεν βοηθάει πολύ σε αυτό. το ιδιαίτερο στυλ της ταινίας μπορεί να μην είναι τόσο προσιτό στον απλό θεατή (και εδώ θα ήθελα να πω μια ιστορία για τον άνθρωπο που "πέθαινα" για να του αρέσει το dream του ίδιου σκηνοθέτη και κοιμήθηκε πριν το τέλος, αλλά δεν θα την πω), ωστόσο θεωρώ ότι οι απαιτητικοί θεατές - που αν δεν είστε τέτοιοι, πείτε το, να γράψω για τον "λεβέντη" από το twilight, από βδομάδα - δε θα πρέπει να παραλείψουν να το δουν.


αυτά για την ώρα



Ανεπρόκοπος