Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

i'm twelve... but i've been twelve for a long time...



ναι, καλά καταλάβατε (αλήθεια καταλάβατε?)... πρόκειται για το let the right one in (lat den ratte komma in), την ταινία που προκάλεσε πολλά αριστερόστροφα καλλιτεχνικά σύνδρομα σε εγχώριους και μη κριτικούς (και μη), που τη στόλισαν με εξαιρετικά επίθετα και προτάσεις ως και με τον τίτλο του "καλυτερου θρίλερ της χρονιάς (2009)". θρίλερ όμως δεν το λες. ούτε ψυχολογικό δράμα. ούτε τοιχογραφία της βορειοευρωπαϊκής κοινωνίας της εκούσιας απομόνωσης. ή μάλλον τα λες όλα αυτά με ένα "παραλίγο" μπροστά. εγώ θα το χαρακτήριζα ένα σουηδικό ρομαντικό θριλεράκι, που άμα ήτανε αμερικάνικο θα είχε πεταχτεί στον κάδο των αχρήστων χωρίς πολλά πολλά... το ομώνυμο βιβλίο του John Lindqvist είναι αριστουργηματικό. η σκηνοθεσιά του Tomas Alfredson είναι για σεμινάριο. αληθινό έργο τέχνης. με μερικά print screen γεμίζεις gallery. και εδώ σταματούν τα καλά. το σενάριο έχει κενά. η ιστορία καταντά αργή και οι χαρακτήρες δεν έχουν την ανάπτυξη του βιβλίου. και κακά τα ψέματα, όσο αφαιρετική και να φτιάξεις μια ταινία με προέφηβα βαμπιράκια, όσα αδέξια υπαινικτικά κι αν ρίξεις μπροστά στα μάτια μας, όσο χιόνι και σιωπή κι αν επιστρατεύσεις στην προσπάθεια να αλώσεις τα σώψυχα του θεατή, το "κακό" δεν πρόκειται να μπει αν δεν το 'χεις. ο Alfredson το είχε αλλά του γλίστρησε. το γουργούρισμα της κοιλιάς δεν είναι εύρημα σοβαρό, μα ο σκηνοθέτης αποφάσισε να αποφύγει τα κλισέ με τα ωραία μουτράκια, τα κόκκινα μάτια και τους εν στύσει κυνόδοντες και αποφεύγοντας σνομπίστικα και επιδέξια τα διάφορα twilight έπεσε από υπερβάλλοντα ζήλο στο λάκκο με τους βορβορυγμούς. εν κατακλείδι, η χλωμάδα της Eli και του Oscar δεν είναι «κακό». πιο πολύ έλλειψη βιταμινών και ήλιου δείχνει, αν ήταν ισπανική ή μεξικάνικη η ταινία θα έχανε ένα από τα αμφιλεγόμενα ατού (?) της.
συνοψίζοντας, πρόκειται περισσότερο για μια ιστορία αγάπης και όχι τρόμου. μέτρια ταινία, κακή μεταφορά βιβλίου αλλά με εξαιρετικά πλάνα (που ίσως είναι ο μόνος λόγος για να τη δεις)

αυτά για την ώρα

Ανεπρόκοπος

1 σχόλιο:

  1. Στο πρώτο "ούτε" συμφωνώ,στα αλλα δυο όχι τόσο.
    Έχω την εντύπωση ότι πέφτεις στην παγίδα να συγκρίνεις το βιβλίο με την ταινία το οποίο αναπόφευκτα θα βγάλει την ταινία να υστερεί,ιδιαιτερα σε τομείς όπως ανάπτυξη χαρακτήρων.Επίσης,αν γνωρίζεις τι παίζεται,είναι μάλλον λογικό να σου φαίνεται αργό εγώ διαφωνώ κάθετα ο ρυθμός ήταν όπως έπρεπε.
    Η ταινία δεν ήταν θριλεράκι κανενός είδος,απλός έτσι "μαρκεταριστικε" για ευνόητους λόγους.Αμιγώς κοινωνικό δράμα (με εξαίρεση το φανταστικό στοιχείου του "βαμπιρισμού") θα το χαρακτήριζα.
    Όσον αφορά την ταινία αυτή καθευατή για μένα είναι η πρώτη ταινία που είδα που αντιμετωπίζει τον "μπαμπιρισμο" σαν κοινωνικό φαινόμενο.Ανταυτού θα μπορούσες να έχεις ένα παιδί με ψυχολογικές/"σομματιες" αναπηρίες,με φονικούς/πρεζάκηδες/psycho γονείς η ότι άλλο σου κατεβει.Απεικονίζει έτσι κατά βάση τη σχέση δυο παιδιών(και κατεπέκταση με τους γονείς τους κτλ),ενός "damaged" και ενός "normal".Εμενα μου θύμισε έντονα forrest gump.
    Νομίζω την αδικείς την ταινία.
    Το κόβω εδώ γιατί άρχισα να παίρνω φορα και θα γράψω κάνα τρισέλιδο,τα υπόλοιπα από κοντά ανεβαίνω για πρωτοχρονιά τελικά :D

    ΑπάντησηΔιαγραφή