ναι, ο λαβύρινθος του πάνα είναι παραμύθι... ναι, δεν είναι όμως παραμύθι για παιδιά...
και όχι, δεν έχει καμία σχέση με τα παραμύθια του Burton... γυρισμένο από την ανάποδη, με την πραγματικότητα να τρομάζει περισσότερο από τα τέρατα, καταλήγοντας σ’ έναν επίλογο τόσο τραυματικό που μόνο ενήλικες θεατές θ’ αντέξουν. ισπανικός εμφύλιος, η Οφηλία ταξιδεύει μαζί με τη μητέρα της, την Κάρμεν, για να βρουν το λοχαγό Βιδάλ, ο οποίος είναι ο νέος σύζηγος και πατέρας του επερχόμενου παιδιού της, μετά τον θάνατο του άντρα της. η Οφηλία είναι 10 χρονών, τρελαίνεται να διαβάζει παραμύθια και καταφέρνει να μπει σ' έναν φανταστικό κόσμο με την βοήθεια ενός φαύνου που ανακαλύπτει στο κέντρο ενός μυστιριώδους λαβύρινθου.ο φανταστικός κόσμος θα είναι μια μετάφραση του πραγματικού, οι δύο κόσμοι θα έρθουν σε αντιπαράθεση έτσι ώστε η βία του πολέμου να είναι πιο έντονη αλλά και να φανεί περίτρανα ο παραλογισμός της.
πολύ καλή σκηνοθεσία, εξαιρετικό σενάριο, το μοντάζ αρθρώνει με ακρίβεια τον αφηγηματικό λόγο, όλη η ταινία φτιάχνει τη δική της μυθολογία γύρω από ένα πραγματικό γεγονός, από τον ισπανικό εμφύλιο. μια διαφορετική ματιά από όσες έχουμε δει για το ίδιο θέμα, πιο ανθρώπινη και πιο διεισδυτική που μαγεύει το θεατή, τον προβληματίζει και τον αναγκάζει να κουβεντιάσει πολύ για αυτό το θέμα, μετά τη θέαση της ταινίας. με έξι υποψηφιότητες για Όσκαρ (και τρία κερδισμένα, το καλύτερης ξενόγλωσσης το έχασε από το "οι ζωές των άλλων", για την οποία θα κάνω post κάποια στιγμή γιατί αξίζει), την παγκόσμια αποδοχή από την κριτική και με τους θεατές να μένουν ακίνητοι, πνιγμένοι στα δάκρυα, μπροστά στο αφάνταστα λυρικό φινάλε, ο "λαβύρινθος του πάνα" προσφέρει στην Οφηλία μια θέση στην αιωνιότητα. πιάστε της το χέρι κι ακολουθήστε την. το αξίζει.
αυτά για την ώρα
Ανεπρόκοπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου