όσοι ψάχνετε για gore και σπλάτερ καταστάσεις, όσοι είστε θρησκόληπτοι και προσβάλλεστε από εικόνες και λόγια που αντιβαίνουν στις διδαχές της εκκλησίας, όσοι είδατε το εξώφυλλο και περιμένετε ένα τεράστιο ψάθινο τέρας να τρομοκρατεί ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό ξεσκίζοντας τις σάρκες των θυμάτων του, όσοι απεχθάνεστε την αγγλική folk μουσική, καλύτερα να μην διαβάσετε παρακάτω, γιατί πολύ απλά το the wickerman δεν είναι για εσάς.
αντίθετα, αν σας αρέσει και λίγη art house αισθητική στον τρόμο σας, είστε ανοιχτός στις παράξενες cine-εξερευνήσεις, θέλετε να δείτε τον Christopher Lee σε έναν ρόλο που δεν τον έχετε ξαναδεί, τότε θα είναι για ‘σάς μια μοναδική εμπειρία. στους πιο υποψιασμένους, το όνομα και μόνο του Shaffer (Frenzy, Sleuth, Absolution) στο σενάριο δίνει μια εικόνα του περί τίνος πρόκειται αυτή η ταινία που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως η καλύτερη βρετανική ταινία τρόμου όλων των εποχών. το the wicker man είναι από τις ταινίες που η ιστορία δεν της φέρθηκε καλά. όταν πρωτοκυκλοφόρησε η διάρκειά της ήταν στα 100 λεπτά, όμως παρεμβάσεις των εταιριών διανομής έκοψαν αρκετό υλικό από την πλήρη έκδοση για εμπορικούς λόγους με αποτέλεσμα η έκδοση που κυκλοφόρησε να φτάνει μόλις τα 84 λεπτά (αυτή η έκδοση υπάρχει και στην Ελλάδα). διάφορα ατυχή περιστατικά είχαν σαν αποτέλεσμα το υλικό που κόπηκε να χαθεί, μέχρι πριν από 2 χρόνια που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά έκδοση "Director’s Cut" στα 99 λεπτά, που συμπλήρωνε τις σκηνές που έλειπαν σε ένα βαθμό, από κατώτερης ποιότητας πρωτογενές υλικό. ακόμα κι αυτή η έκδοσή, όμως, δεν είναι πλήρης, μιας και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Lee, αρκετό υλικό που είχε άμεση σχέση με την πλοκή ακόμα λείπει. πάντως συγκρίνοντας κάποιος την 84λεπτη θεατρική έκδοση με την έκδοση "Director’s Cut" είναι εύλογο να σκεφτεί τι διάολο είχαν στο μυαλό τους οι υπεύθυνοι αυτού του διαβολικού "μοντάζ", αυτοί οι απαίσιοι άνθρωςποι, όταν έκοψαν σκηνές απαραίτητες για την έκβαση της πλοκής και για την τεκμηρίωση των δρώμενων. πάντως, ακόμα και σε αυτή τη μορφή το the Wicker man κάνει τη δουλειά του άριστα, πότε- πότε κινούμενο σαν ένα παράξενο ονειρικό μιούζικαλ με soundtrack γνωστά κομμάτια της Αγγλικής παραδοσιακής μουσικής (όσοι έχουν κάποια επαφή με συγκροτήματα όπως Current 93, Death In June, Nature and Organisation κλπ θα έχουν ακούσει τα περισσότερα απ’ αυτά τα τραγούδια), και τις υπόλοιπες στιγμές κινείται σε έδαφος ταινίας μυστηρίου και αγωνίας. η περίεργη, αφύσικη αύρα του νησιού είναι παρούσα σε όλα τα πλάνα του Robin Hardy, και οι παγανιστικές τελετές που παρουσιάζονται δίνουν μια ονειρική αίσθηση στα δρώμενα, που μεταφράζεται σε έκφραση δυσπιστίας στο πάντα ψηλομύτικο και μέχρι την ύστατη στιγμή ατσαλάκωτο πρόσωπο του Edward Woodward. το μυστήριο του νησιού Summerisle ξεδιπλώνεται αργά και σταθερά, μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε για το οποίο είμαι σίγουρος ότι έχετε ακούσει πολλά. ένα φινάλε ανθολογίας, που δεν θα αποκαλύψω ποτέ και σε κανέναν, για το δικό του καλό. αρκεί μόνο να αναφέρω ότι τα φοβερά που συμβαίνουν στο φινάλε έχουν μείνει στην ιστορία του Αγγλικού σινεμά τρόμου και χρησιμοποιούνται πλέον σαν υλικό που διδάσκεται στις σχολές κινηματογράφου, ενώ δύσκολα θα βρει κανείς ακόμα και σε σύγχρονες παραγωγές κατάληξη με τόση φοβερή δύναμη.
είπα τρόμου; πιστέψτε με, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ταινία τρόμου, μιας και ξεφεύγει πάρα πολύ από τα στενά πλαίσια του είδους. στην πραγματικότητα πιστεύω ότι προσφέρει πολύ περισσότερα στο mainstream και art house κινηματογραφικό κοινό, παρά στο cult κοινό.
από τις ερμηνείες ξεχωρίζει (προφανώς) ο Lee σε ένα ρόλο που ο ίδιος χαρακτήρισε ως τον καλύτερο της καριέρας του και για τον οποίο μάλιστα δεν πληρώθηκε.
ο Woodward είναι κι αυτός απολαυστικός στο ρόλο του, και ιδίως όταν φτάνει στο σημείο να προσπαθεί να "χωνέψει" αυτά που βλέπει γύρω του που αντιβαίνουν σε όλα όσα πιστεύει. αξίζει να αναφερθούν και η πληθωρικές παρουσίες των Britt Ekland στο ρόλο της όμορφης (και ενίοτε γυμνής) Willow, και Ingrid Pitt σε ένα ρόλο που της ταιριάζει γάντι.
συνοψίζοντας, είμαι της γνώμης ότι το αν και ίσως να μην είναι όντως η "κορυφαία Αγγλική ταινία τρόμου όλων των εποχών", σίγουρα είναι μια μοναδική ταινία, ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο που δεν έχουμε ξαναδεί παρόμοιά της ποτέ και πιθανότατα δεν θα ξαναδούμε, παρόλη την απελπισμένη επιμονή του Χόλυγουντ στα remakes, που έκανε remake με τον Nicholas Cage στο ρόλο του αστυνόμου, το 2006.
γεμάτη φρεσκάδα και ρυθμό και γυρισμένη με μεράκι και μαεστρία, αντισταθμίζει μ’ αυτά τα στοιχεία τέλεια την έλλειψη προϋπολογισμού και είναι μια ταινία που ο κάθε φίλος του υπέροχα εκκεντρικού σινεμά πρέπει να νιώσει.
δείτε την και θα με θυμηθείτε
Ανεπρόκοπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου