βασισμένο στο γνωστό θεατρικό έργο του Patrick Marber, ο οποίος ανέλαβε και το σενάριο της κινηματογραφικής βερσιόν, το Closer είναι ένα δράμα σχέσεων και διαλόγων. είναι το ψυχογράφημα μίας ομάδας ανθρώπων που αδυνατούν να αντιληφθούν αυτό που πραγματικά τους λείπει, αρνούνται ωστόσο και να πάψουν να δοκιμάζουν ξανά και ξανά, μέχρι να αισθανθούν ότι το έχουν κατακτήσει. είναι η ιστορία δύο ζευγαριών που διαλύονται και ανταλλάσσουν θέσεις, μόνο για να επιστρέψουν σε αυτό που αμφισβήτησαν και να το εγκαταλείψουν για άλλη μία φορά. το γεγονός ότι για τους ρόλους αυτών των αυτοκαταστροφικών, εγκλωβισμένων χαρακτήρων επιλέγονται δύο από τα πιο καυτά πρόσωπα του σημερινού mainstream σινεμά αλλά και μία φερέλπιδα ενζενί, όπως και ένας εκπρόσωπος της αγγλοσαξονικής θεατρικής σχολής, κάνει το εγχείρημα εξαιρετικά ελκυστικό. και πετυχημένο, από όσο έδειξαν οι φετινές Χρυσές Σφαίρες και οι υποψηφιότητες της Αμερικανικής Ακαδημίας (3 σφαίρες και 2 όσκαρ)
αν οι τέσσερις χαρακτήρες της ταινίας (Dan, Alice, Anna, Larry δηλαδή Jude Law, Nataly Portman, Julia Roberts και Clive Owen αντίστοιχα) ήταν Γάλλοι ή -ακόμη χειρότερα- δικοί μας, ταινία δεν θα υπήρχε γιατί καθένας από τους πρωταγωνιστές θα φρόντιζε να θάψει το "μυστικό" του μη μιλώντας για την παράλληλη σχέση του. τούτοι εδώ μιλάνε. όλοι σε όλους. και μιλάνε πολύ. και σαρκάζουν και πληγώνουν και θυμώνουν και κλαίνε και βρίζουν και φεύγουν και ξαναγυρίζουν και ειρωνεύονται και δαγκώνουν. σε κάποια σκηνή η Nataly Portman ρωτάει "no one will ever love you as much as i do. why isn't love enough?". ωριμάζεις όταν το πάρεις απόφαση πως δεν υπάρχει απάντηση. και μη ψάχνεις το Closer για να βρεις απαντήσεις, χαμένος θα βγεις.
η αδυναμία του Closer ωστόσο, να επικοινωνήσει την ένταση του θεατρικού έργου, έγκειται στην αντι-κινηματογραφική φύση του. πώς μπορεί να αποδοθεί στην οθόνη ένα δράμα δωματίου, όταν ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος αποφασίζουν να προδώσουν την πρωτογενή αυτή φύση του και να το βγάλουν έξω στο λονδρέζικο κέντρο, σε γκαλερί και εστιατόρια, αναγκάζοντας τον θεατή να χαζεύει τις ρυτίδες θυμού της Roberts, το κατσούφιασμα του Law και τα αστραφτερά σκηνικά που φιλοξενούν τις συγκρούσεις τους; ξεχνά να έρθει πιο κοντά έτσι.
δεν θέλω να φανώ τόσο αισιόδοξα αφελής ή αιθεροβάμων συντηρητικός επιμένοντας πως άπαξ και βρεις τον άνθρωπό σου (δεν λέω "το άλλο μισό", νομίζω πως μισοί μένουμε πάντα) τον κοιτάς ισόβια μέσα στα μάτια αλλά θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ίσως και κυνικός, λέγοντας πως ναι, τελικά η αγάπη (που αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα τραυματιστεί σε σφοδρή μετωπική) είναι πουτάνα.
αυτό ναι, ίσως και να ‘ναι μια απάντηση…
αυτά απο μένα για την ώρα
Ανεπρόκοπος
Eisai Iktros.
ΑπάντησηΔιαγραφήόχι φίλε. είμαι μέινστριμ :P
ΑπάντησηΔιαγραφή