Amadeus ή η καλύτερη βιογραφία που έγινε ποτέ

μακράν η καλύτερη βιογραφία, κατά την ταπεινή μου άποψη.
σενάριο (θεατρικό) του Peter Shaffer, του λιγότερο διάσημου δίδυμου αδερφού του Antony (Sleuth, Frenzy,The Wicker man), αλλά αν είναι να μείνει στην ιστορία για το Amadeus, η Ιστορία είναι δίκαιη.
9 χρόνια αργότερα από τη Φωλιά του κούκου και 15 χρόνια νωρίτερα απο το Man on the moon, ανάμεσα σε μερικές μετριότητες του - όχι και τόσο παραγωγικού, όπως φαίνεται - Milos Forman, βρίσκεται το Amadeus.  μια 100% ροκ ταινία. o Μότσαρτ (ο Τομ Χαλς γεννήθηκε για να παίξει μόνο αυτό το ρόλο, δεν υποδύεται τον Μότσαρτ, είναι ο Μότσαρτ) είναι 1000% πανκ και ο Σαλιέρι (δάσκαλος των Μπετόβεν, Σούμπερτ και Λιστ μεταξύ άλλων, αλλά κατωτέρου διαμετρήματος τους) 100000% ανθρώπινος: ζήλια, φθόνος, μετριότητα, ταπείνωση, δολοπλοκία, λειψή μετάνοια, λυσσασμένος θαυμασμός, "γιατί αυτός και όχι εγώ;".
βέβαια, αν εξετάσει κανείς αντικειμενικά τα ιστορικά γεγονότα, θα διαπιστώσει πως δεν υπάρχουν αποδείξεις για αντιζηλία και πόσο μάλλον για δολοφονία του Μότσαρτ από τον Σαλιέρι (πέρα από την μαρτυρία του ίδιου 32 χρόνια αργότερα, από την κλινική που νοσηλευόταν λόγω γεροντικής άνοιας), πέρα απο κάποιες τριβές που είναι συχνές σε χώρους εργασίας, ιδιαίτερα μεταξύ καλλιτεχνών. ίσως σε αυτήν την ιστορία έπαιξε ρόλο η ανθρώπινη αδυναμία, η αδυναμία του νου να κατανοήσει την αδικία να πεθάνει απρόσμενα, μόλις 35 χρονών μια ιδιοφύια όπως ο Μότσαρτ. και πάλι όμως, ίσως...
προτεινόμενη για 11 όσκαρ, κέρδισε 8. τι άλλο; α, ναι...
προτιμήστε τη νεότερη έκδοση director’s cut, με καλύτερη εικόνα (φωτισμό, ανάλυση), καλύτερο ήχο και  έξτρα είκοσι λεπτά σε μια ταινία που διαρκεί τρεις ώρες που δεν καταλαβαίνεις πότε πέρασαν. και την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι τέλους, καταλαβαίνεις ότι χωρίς Σαλιέρι αυτός ο κόσμος θα ήταν άδειος.

αυτά απο μένα για την ώρα

Ανεπρόκοπος